وَقَضَى رَبُّکَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِیَّاهُ وَبِالْوَالِدَیْنِ
إِحْسَانًا إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِندَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ
کِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا
قَوْلًا کَرِیمًا/
وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا کَمَا رَبَّیَانِی صَغِیرًا /سوره اسرا/
و
پروردگار تو مقرر کرد که جز او را مپرستید و به پدر و مادر [خود] احسان
کنید اگر یکى از آن دو یا هر دو در کنار تو به سالخوردگى رسیدند به آنها
[حتى] اوف مگو و به آنان پرخاش مکن و با آنها سخنى شایسته بگوى(23) و بالهاى تواضع خود را در برابرشان از محبت و لطف فرود آر و بگو پروردگارا آن دو را رحمت کن چنانکه مرا در خردى پروردند(24)
