سال هفتاد و یک قمری من به منزل «آشیخ محمد حسین زاهـد(ره)» رفتم،
چند روز پیش یکی از بچه های محل که تازه رفته دانشگاه، زنگ زد و گفت که فلانی برای یه تحقیق دانشگاه می تونی بیای چند تا سوال ازت بپرسیم؟...
گفتم چشم...
خلاصه رفتم و دیدم که خودش بود و جمعی از رفقاش...
سلام و علیکی کردیم و آماده ی ارائه ی خدمت...
معلوم شد این بنده های خدا روانشناسی می خونند و یکی از دروسشون شخصیت شناسی بود...ما هم که شخصیتی پیچیده!!
قرار شد طی چند هفته ای، شخصیت ما، مورد بررسی قرار بگیره!!!...
چند شب پیش، سوار اتوبوسی بودم که به علت ازدحام جمعیت، اصلا نمیشد نفس کشید...
اتوبوس در یکی از ایستگاه ها که توقف کرد یه عده پیاده و یه عده هم سوار شدند..
همین که کمی از مسیر را رفت و افتاد تو اتوبان، شنیدم که یه خانمی گفت آقا نگه دار، اشتباه سوار شدم!!
راننده توجه نکرد و گفت که اجازه ی این کار را نداره...
صدا مجددا اومد که "عجب آدمی هستی!!فلان فلان شده!!! "
»به نــام خــدای حسینــ{ع}....
سال 1343 در کرمان به دنیا اومد.پدرش میگفت:علی خردسال بود که ما به کربلا مشرف شدیم.
سفر ما سه ماه طول کشید.
آن زمان امام خمینی {ره} در نجف در تبعید بودند.ما نزد امام رفتیم و علی دست امام را بوسید.
من معتقدم نور امام در پسرم اثر گذاشت و پایه گذار کارهای معنوی علی شد تا اینکه بعد ها علی لیاقت شهادت پیدا کرد.
اینو شنیدین؟!
آرزوهایت را جایی بنویس و یکی یکی از خدا بخواه، خدا یادش نمیره اما تو یادت میره چیزی که الان داری آرزوی دیروزت بود.
من از سال 88 یه دفتر دارم که بعضی شبها تو این دفترم به خدا نامه می نویسم.
واسه خدا از آرزوهام می نویسم از درد دلهایی که جز به خودش به هیچ کس دیگه نمیشه گفت، از شادی ها و موفقیتهام براش می گم و ازش تشکر می کنم.
یه روز یکی از دوستام مسیجی برام ارسال کرد که واسم جالب بود، همون متنی بود که بالا نوشتم. آرزوهایت را جایی بنویس...
به نــام خــدای شهــدا»
بدون مقدمــه:
«دلــم به شدتـــ هوای شهـــدا کرده،
میخوام یه خاطره از یکــ شهیــد بزرگوار بنویسم امیــدوارم شهیــد بزرگوار شفاعتــمون کنهــ....
آنــروز با یکی از برادران رزمنده که فرهنگی و اهل نیشابور بود مشغول صحبت بودم.
هر دو از فتح رزمندگان اسلام مطمئن بودیم.
آن برادر با عشق خاصی میگفت:
