ما انسانها توی خیلی از کارهای روزمره مون میتونم اون کار رو انسانی انجام بدیم اما غالبا اینطور نیستیم

در خوشبینانه ترین حالتش بیش از 50 درصد روزمره ما حیوانی میگذره...

مثال: تا حالا از خودمون پرسیدیم وقتی گرسنه مون میشه چرا میریم غذا میخوریم؟

 یا وقتی تشنه مون میشه چرا آب میخوریم؟

خب جواب اکثر ما اینه که چون گرسنه هستیم و اگر غذا نخوریم توان کار و فعالیت نداریم... احساس ضعف میکنیم... کلا گرسنگی و تشنگی چیز خوشایندی نیست...

یعنی نیت اکثر ما برای غذا خوردن حداقل اینه که : میخوایم رفع گرسنگی بکنیم

به نظر شما نیت حیوانات برای غذا خوردن چیه؟

لازم نیست دلیلشون رو توی ذهنشون بیارن که بگیم نیت کردن... همین که گرسنگیشون اونها رو به سمت غذا میکشه یعنی نیتشون رفع گرسنگی هست...

پس اغلب ماها در غذا خوردن با حیوانات مشترکیم... تازه اگر پست تر نباشیم... چون گاهی میگیم چون خوشمزه هست میخورم!!!!... اما حیوان همیشه به قدر نیازش میخوره... هر چقدر هم خوشمزه باشه وقتی نیازش برطرف شد دیگه نمیخوره





آیا نمیشه نیت کنیم که خدایا چون این جسم در دست من امانت هست چون مرکب روح من هست لذا من موظفم بهش رسیدگی کنم پس حالا که گرسنه شدم حق بدن بر من اینه که بهش غذا بدم..

اگر اینطوری زندگی کنیم اونوقت دیگه سمت پفک و نوشابه و ... اینها هم نمیریم چون جسم رو امانت میدونیم... 

جسممون رو هم برای خدا میدونیم لذا از این جهت خودمون رو مسئول میدونیم

این نیت هم نباید صرفا یه نیت ذهنی باشه باید دغدغه قلب و روح ما بشه...

اونوقت همین غذا خوردنمون ما رو به خدا میرسونه طوری که از نماز شب بعضی ها هم عمقش بیشتر میشه

بیاییم برای کوچکترین کارهامون نیت داشته باشیم... حتی سلام کردن... حتی لبخند زدن...

از خودم هم شروع کردم...

هم دلم برای نظرات بزرگواران تنگ شد هم دوست دارم هر کدومتون یه نکته ای کاربردی با ربط یا بی ربط به این مطلب اضافه کنید

لذا نظرات باز هست بدون تایید ثبت میشه