به قیام عاشورا نگاه کنیم...
وقتی امام قیام میکند به واقع قیامتی بر پا میشود.... مگر نه اینکه یکی از اسامی روز قیامت یوم تبلی السرائر هست؟
قبل از قیام امام، کوفیان مشتاق امام بودند در اشتیاقشان هم اهل فریب نبودن... اگر تاریخ رو مطالعه کنیم میبینیم وقتی امام به سمت کوفه میرفتند از کاروانهایی که به مکه می آمدن احوالات کوفه رو می پرسیدن... یکی از کسانی که امام اوضاع کوفه رو از اون پرسید "بشر بن غالب" بود... بشر بن غالب عرض کرد به امام : دلهای کوفیان با شماست اما شمشیرهایشان بر شماست.... امام در پاسخش فرمود: این برادر کوفی راست میگوید.
پس ببینید... در اشتیاق و علاقه شان دروغ هم نمی گفتن...
براتون عجیب نیست؟ قبل از قیام کسی در فکر قتال با امام نبود بد از قیام و جریان اسارت هم همه از کرده خودشون پشیمون شدن حتی یزید... اما حین قیام!!!!... این قیام چی بود که همه اینقدر سرسختانه در کشتن امام و یارانش متحد شده بودن؟
اونها نمی دونستن قیام ولایت ، قیامت است... یعنی یوم تبلی السرائر هست... قبل وبعد قیام رذایل باطنیشون در ظرف وجودشون ته نشین بود فقط حین قیام، باطن اونها هم قیام کرد باطن های ته نشین شده اومد بالا... قیامت بود... یوم تبلی السرائر بود... آدم وقتی به این مسائل فکر میکنه از خودش وحشتش میگیره...
کمی واضح تر بگم: شما فرض کنید شخصی رو که انسان خوبی هست اعمال مذهبیش رو هم انجام میده اهل آزار و خیانت و خباثت هم نیست منتها به صورت ژنتیکی آدم ترسویی هست (بلاخره خُلق هم میتونه ژنتیکی انتقال پیدا کنه)هیچ وقت هم در صدد بر نیامده این ضعف نفسش رو برطرف کنه... خب شرایطی هم به اون صورت پیش نیومده که این خصلت ترسو بودنش زیاد براش تجلی کنه... مثلا اغلب در امنیت زندگی کرده... این آدم درسته ترسو هست اما آدم بدی نیست دوستدار ولایت هم میشه و ممکنه دم از حامی ولایت بودن هم بزنه... ممکنه در راستای حمایتش از ولایت ناگهان در شرایط هولناکی قرار بگیره که اون خصلت ترسو بودنش بر خودش غلبه کنه و به علت ترس زیاد ناگهان مسیری خلاف مسیر ولایت رو طی کنه... حالا ترسو بودن یکی از رذیله های نفس هست... شما مثال رو تعمیمش بدید به همه رذایل
اینجا اصطلاحا میگیم اون خصلتهای باطنی شخص عیان شد...باطن شخص قیام کرد...
کوفیان هم قلبا امام حسین رو دوست داشتن اما در شرایطی که اون رذیله هاشون در ظرف وجودشون ته نشین بود امام رو دوست داشتن... امام وقتی قیام فرمود اون خصلتهای ته نشین شده اومد بالا... یوم تبلی السرائر اتفاق افتاد
برخی از کوفیان مثل مختار با نامه نوشتن برای امام مخالف بودن چون میدیدن و میدونستن امام قیام کنه باطن اشخاص هم قیام میکنه و کوفیان باطن زلالی ندارن که همراه امام باشن... این مسئله رو در ادعاهای امروزمون باید در نظر داشته باشیم...
امروز فقط روی صحبتم با خودم هست چون به بدی های خودم یقین دارم اما حتی یک بدی در شما برام یقینی نیست.
رضا: رذیله های خودت رو میشناسی؟ تو که مدعی محبت اهل بیت هستی تو که مدعی محبت و حمایت از ولایت و اولیای خدا هستی میدونی به وقتش اون یوم تبلی السرائر برای تو هم رخ میده؟ میدونی ذات با ولایت بودن اینه که باطن تو رو به خودت نشون میده؟ اگر دوست داشتنت همراه با تهذیب نفس و تجرید نظر و تلطیف سِر نباشه میدونی از تو آدم خطرناکی میسازه؟
چون: دزد دانا چو با چراغ آید گزیده تر برد کالا...
به قول استادمون : الان همه خوبیم... همه دوستدار ارزشها و خوبی ها هستیم اما به وقتش... به وقتش معلوم میشه چه کاره ایم
تو که دوستدار ولایتی... بیشتر مواظب باش... خیلی باید خودمون رو غربال کنیم... خیلی تهذیب میخواد
شاید در این ایام این فایل صوتی رو نپسندید اما من هر وقت غبار وجودم رو میگیره به این روضه ها پناه میبرم و این روضه رو خیلی دوست دارم هر کی دوست داشت بسم الله... داستان این روضه هم یکی از مصادیق اون به وقتش هاست... منتها به وقتشی که باطن ولایی طرف بر خلاف ظاهر غلطش رو میشه
تشریف بیارید روضه
دوستان اگر از ما جسارتی دیدید یا حریمتون رو شکستیم حلالمون کنید...
راستی عید همگی مبارک
سلام و رحمه الله
عید میلاد امام زمان(عج) بر شما و همه اهالی فانوس جزیره مبارک
حرفتان بسیار دقیق بود و همونی بود که باید می بود!!!
البته به نظر من حب بسیار کارگره و اگر طرف واقعا امامش را دوست داشته باشه و تمام عمر به یادش بوده باشه و برایش ارزشمند باشه حتی اگر نقطه ضعفی در باطنش داشته باشه به خاطر اون حب عمیق درست انتخاب میکنه.
کوفیان میدونستند که باید به امام نامه بنویسند و باید از او حمایت کنند و باید او را دوست بدارند اما این یک دانستی بوده و به عمق جان آنها نفوذ نکرده بود . صادق نبودند . دلشان میگفت این درسته اما رفتارشان خلاف این را نشان میداد . خب وهب مسیحی که اصلا از ماجرا به دور بود ولی صدق داشت . به آنچه فهمید درسته عمل کرد.
نمیشه از سر سیری یکی را دوست داشت . نه اینکه اوضاع کوفه امن و امان بوده باشه بلکه اگر ما هم در قبال این همه گرفتاری و پول قرار میگرفتیم همون میشدیم اما باز هم از سر سیری ست چون اگر نبود باید بلند میشد و یک کاری میکرد. فرقه بین کسی که میگه تشنه ام و واقعا تشنه است و کسی که بلند میشه و میره آب میخوره
به نظر این برملا شدن سریره ها حتمی بوده و نامه ننوشتن و اینها فرع بودن . مهم نوشتن نامه و ادعا داشتن نبوده بلکه مهم داشتن عمل بود .
حرف شما کاملا صحیحه که باطن افراد در قیام، ظهور پیدا میکنند و اگر الان چاره ای برایش نیاندیشیم اوضاعمان بی شباهت به اهل کوفه نخواهد بود.