چند روز پیش یکی از رفقا گفت فلانی اگه بطری ای پیدا کردی، درِ بطری را جدا کن و بیار برای من!!
گفتم برای چی؟
گفت با این درِ بطری ها، به معلولین کمک می کنند...نمی دونم چقدر که درِ بطری، جمع کنی و بدی بازیافت، یه ویلچر می خرن برای یه معلول..
گفتم عجب...اون وقت نمیشه از یه طریق دیگه این ویلچر را تهیه کرد؟
گفت نه دیگه ...این کار چند تا مزیت داره..
اول اینکه به زمین پاک کمک می کنی چون کسی به فکر انداختن بطری روی زمین نیست..
دوم مردم را ترغیب می کنی که زباله های بازیافتی را جدا کنند
سوم به معلولین کمک کردی

گفتم اون وقت چطوری این فکر به ذهنتون خطور کرد؟
گفت اولین بار یه خانمی میره ترکیه و می بینه که اونجا یه کمپینی به این صورت تشکیل داده اند و بعد میاد ایران و پیاده ش می کنه...

گفتم جالب شد اما چند تا مسئله را باید در نظر گرفت...
البته در نیت خالصانه و خیرخواهانه افراد برای کمک به معلولان شکی نیست اما باید دید سود این کار به نسبت به ضررش چقدره؟

داستان شده داستان اون بچه ای که روی زمین بستنی می ریخت و همزمان یه دستمال گرفته بود دستش و زمین را پاک می کرد...

در مورد همین مزایائی که نام برده شد:
وقتی درِ بطری مطرحه، خود بطری به اون بزرگی قطعا دور ریخته میشه
وقتی درِ بطری مطرحه، مردم رو میارن به استفاده از بطری های بیشتر، یعنی زندگی ای که بر معنای مصرف گرائیه و خواه ناخواه، پلاستیک بیشتری تولید میشه، پس زمین آلوده تر میشه..

از اون طرف، یعنی هیچ راه دیگری برای فرهنگ سازی تفکیک زباله های بازیافتی وجود نداره؟!!

سوم، یه ویلچر به قیمت صدها و شاید هزارها بطری؟!!
لقمه را چرا می پیچونید دور سر؟!!
به جای این ذره ذره بطری هائی که اون مصرف گرائی را به دنبال داره، چرا مستقیم کمک نمی کنید؟!!

حالا طرف میگه من که خودم اهل نوشابه خوردن و دوغ خوردن و حتی آب معدنی خوردن هم نیستم.... اما بالاخره که دوست داری یکی دیگه اینها را مصرف کنه تا تو بتونی دو تا درِ بطری، بیشتر جمع کنی...

مواظب باشیم....دشمن، تا دندان مسلحه به انواع حیله ها...