فانوس جزیره

:))

نمیدونم چ وظیفه ای داریم. 

خیلی عالی بود 
واقعا چه وظیفه ای در قبال این همه خوبی داریم؟

سلام مومن. جزاکم الله خیرا

عرض کنم که جدای از بحث احساساتی بودن، باید سعی کنیم که با این بچه ها، عادی برخورد کنیم...به نظرم چیزی که بیشتر از همه اونها را اذیت می کنه اینه که ترحم آمیز، بهشون نگاه بشه...

همین نگاه باعث میشه که اونها فکر کنند با بچه های دیگه تفاوت دارند...و این بیشتر رنجشون میده...

یکی از نزدیکان ما در بچگی، پدرش را از دست داد و وقتی تازه وارد دانشگاه شده بود، مادرش هم به رحمت خدا رفت...

یادمه اون موقع ها، ابوی ما همون رفتاری که با ما داشت با این بنده خدا هم داشت...اگه خلافی هم می کردیم، همونطور که ما را دعوا می کرد، اونم دعوا می کرد..در حالی که خیلی ها به ایشون خرده می گرفتند که چرا با این بچه اینطوری رفتار می کنی؟ دلش می شکنه...ولی ایشون توجه نمی کرد....

و همیشه می گفت نباید حس کنه که با بچه های دیگه فرق داره...

بعدها که اون بچه، بزرگ شد خودش اعتراف می کرد که ابوی ما را از همه بیشتر دوست داشته چون کاملا عادی باهاش برخورد می کرده و همین براش از همه چیز مهمتر بوده...

در مورد این بچه ها هم همینطور...

میشه بهشون محبت کرد اما نه اینکه ترحم برانگیز باشه...

در خاطرات همسر شهید محمد حسین مرادی بود که ایشون فرمودند مادرم طوری با ما رفتار می کرد که ما حس نمی کردیم حالا که پدرم شهید شده، چطوری زندگی کنیم...با اینکه مردی هم در خانه نداشتیم...اما وقتی همسرم شهید شد، تازه داغ پدرم هم تازه شد...از بس حرف های بقیه ما را عذاب می داد...

خلاصه که باید رفتار عادی داشته باشی...نه محبت زیاد، نه بی تفاوتی... کاملا عادی...

عاقبتتون به خیر به حق حضرت ابوتراب

یاعلی