شاید مطلب این هفته من در قد و قواره خودم نباشه و اول از همه یکی باید اینها رو به خودم بگه اما مطلب آموزنده ای هست.
میگفت: میدونی حرف حساب خلق چیه؟
گفتم : نه
گفت: حرف حساب خلق اینه که با من نباش با حق باش
وقتی فکر کردم دیدم آره راست میگه. هرگز انسان (که از ریشه انس گرفته شده) با خلق انس نمیگیره و اگر هم انسی باشه مقطعی و گذراست بلاخره یا خودش رهاش میکنه یا اون خلق رهاش میکنه.
اگر هم با انسانهای الهی مانوسیم نه به واسطه خلق بودنشونه بلکه به واسطه حقی هست که در رفتارشون ظهور داره .
گفتم: یعنی نباید خلق خدا رو دوست داشت؟
گفت: دوست داشته باش اما تعلق نداشته باش
حالا میبینم تعلق ( ت ع ل ق) دشمن تعقل (ت ع ق ل) هست اما دوست داشتن عین تعقله... اما از بین بردن تعلق مسئله کوچکی نیست
تا جایی که انسانها در بهشت هم اهل تعلق هستن و مفسری میفرمود اون شرابا طهورا که به بهشتیان می نوشانند برای طاهر شدنشان از تعلقات ماسوا الله هست
طهور یعنی پاک کننده... بهشتی چه ناپاکی دارد که باید به او پاک کننده بنوشانند؟...
