حالا که این پست را میخوانید احتمالا من در شهر علم نشسته ام...
شاید خسته ی راه باشم...
شاید دلتنگی خستگی از سرم برده و شاید دنبال مرجع بصر می گردم روبروی مولا...
سیاه رویان را که به دربار شاه راهی نیست...
همان که گوشه ای کنار پدر جانم نشسته باشم...
در شهری که نجف نام دارد و حریم عشق و تقوا و زهد و علم است...
شاید راه یافته باشم...
نمیشه...
هر چی میخوام بنویسم نمیتونم...
اگه تعهد به نوشتن نداشتم قطعا امروز نمی نوشتم
چی بنویسم که حق وقتی که پای این مطلب میذارید ادا بشه؟
که مدیون شما نباشم؟
برم نهج رو باز کنم و حدیثی از مولامون علی براتون بنویسم
چه چیز بهتر از این؟!؟
بچه که بودم، خیلی این اتفاق می افتاد که مثلا داشتی تلویزیون می دیدی، بعد یه دفعه برنامه قطع می شد و می نوشت: "اطلاعیه"
