به قیام عاشورا نگاه کنیم...
وقتی امام قیام میکند
به واقع قیامتی بر پا میشود.... مگر نه
اینکه یکی از اسامی روز قیامت یوم تبلی السرائر هست؟
قبل از قیام امام، کوفیان مشتاق امام بودند در
اشتیاقشان هم اهل فریب نبودن... اگر تاریخ رو مطالعه کنیم میبینیم وقتی امام به
سمت کوفه میرفتند از کاروانهایی که به مکه می آمدن احوالات کوفه رو می پرسیدن...
یکی از کسانی که امام اوضاع کوفه رو از اون پرسید "بشر بن غالب" بود... بشر بن غالب عرض کرد به امام : دلهای کوفیان با شماست اما
شمشیرهایشان بر شماست.... امام در پاسخش فرمود: این
برادر کوفی راست میگوید.
پس ببینید... در
اشتیاق و علاقه شان دروغ هم نمی گفتن...
براتون عجیب نیست؟ قبل از قیام کسی در فکر قتال با امام نبود بد از قیام و جریان اسارت هم همه از کرده خودشون پشیمون شدن حتی یزید... اما حین قیام!!!!... این قیام چی بود که همه اینقدر سرسختانه در کشتن امام و یارانش متحد شده بودن؟
اونها نمی دونستن قیام ولایت ، قیامت
است... یعنی یوم تبلی السرائر هست... قبل وبعد قیام رذایل باطنیشون در ظرف وجودشون ته نشین بود فقط حین قیام، باطن اونها هم قیام کرد باطن های ته نشین شده اومد بالا... قیامت بود... یوم تبلی السرائر بود... آدم وقتی به این مسائل فکر میکنه از خودش وحشتش میگیره...