فانوس جزیره

سلام

اخلاق عجیبیه.هیچ جای دنیا ندیدم که به آدم التماس کنن و به زبون گرم عربی پدر و مادرت رو رحمت کنن که غذا زیاده یا خونه
آب گرم داره یا دستگاه شارژ هم داریم !

با احترام و ارادت زیاد به همسایه های امام رضا (ع) ,  امان از تاکسی های دم حرم که فقط دربست می برن !

ان شاالله که این خلق و خو بین مردم ما هم بیشتر جا بیفته و تبدیل به فرهنگ بشه.

سلام

حرفم روی خاطره شما نیست. کلی ست و روی اولش به خودم ...

یک حقیقتی هست که تفاوت بین ما و اونا( منظورم همه خادم ها ست! )  را روشن میکنه. اونا باور دارند که اگر این کار را انجام ندهند دیگر هیچ وقت بر نمی گردد و آنها یک قدم بزرگ را برای نزدیکی به امام خود از دست داده اند . حتی اگر آن کار در نظر مردمان بی ارزش باشد . ضمن آنکه  ما خودمان را یا برتر می بینمیم و یا هم تراز دیگران اما آنها خودشان را پایین تر از زائری میبینند که امام او را دعوت به این حرم کرده . آن وقت عارشان نمی آید که حتی جورابهای طرف هم بشورند .

اینکه ما خودمان را چقدر در دایره دید خداوند و امام معصوم بببینیم جای تفاوت ست.

ان شاالله به حق این ایام  امام رئوف به ما خادم الرضا بودن را یاد دهد و بر آن استوارمان دارد.

سلام

بخشهایی ازاین نظر که با * مشخص شده‌اند توسط آرزومند مدیریت - دلاور - حذف شده است.

**** *** ** ***** ** * *** ******* **** *** ****** ** ** **** *** ******* * *** ******* **** *** ****** *** ******* **** ***** ******* **** *** ****** * ****** *** ******* **** *** ******

*** ******* **** *** ****** * *** ******* **** *** ****** ** ** **** *** ******* * *** ******* **** *** ******  * *** ******* **** *** ****** ** ** **** *** ******* * *** ******* **** *** ******

* *** ******* **** *** ****** ** ** **** *** ******* * *** ******* **** *** ******

یاعلی

سلام و عرض ارادت

ایام مبارک و التماس دعا

بله که معلومه زیر بارون دلتنگ امام زمان نگران پات! :) بعدشم از فامیل شیخ صالح بپرس!

کربلا کجا بود مومن؟ ما کجا کربلا کجا؟ ما رو به حرم سیدالکریم هم راه ندادند! البته ماشاءالله انقدر شلوغ بود که نمی‌شد بری داخل، ماهم که زن و بچه همراهمون بود گفتیم می‌مونند زیر دست و پا! :)

خدایی فاز میده آدم با شما و خانواده محترم بره پیک‌نیک! (حالا کجا پُرِش کنیم؟ :) ) اونوقت دائم خاطرات حسنک کجایی رو باید تو ذهنش مرور کنه! :) فرق نمیکنه قابلمه غذای خانگی باشه یا ژتون غذای حضرتی کلا از قید و بند تعلقات وارسته‌اید و دلبسته‌ی مادیات نیستید! (خاطرات رو برای اینکه آلزایمر نگیری مرور میکنما)

فکر میکنی چرا شاعر میگه:

آن کس که رضا(ع) شناخت جان را چه کند              فرزند و غذای کاروان را چه کند

اکرام کنند بر او ژتون می بخشند                           دیوانه‌ی او ژتون مِتون را چه کند

همینه دیگه!

کلا هم که اشکال از جیب مبارک هست! چه میدونم شاید با این ژتون‌ها هم کسی ارشاد شده باشه! :)

خاطرات مشهد فراوونه خصوصا زمانی که با دوستان میری! دوران دانشجویی یادش بخیر با بچه‌ها می‌رفتیم! عجب روزایی بود! جالبیش به این بود که اوضاع مادی‌مون هم خیلی به راه نبود ولی می‌رفتیم و پولمون نمی‌رسید که شب جایی بگیریم همونجا تو حرم می‌موندیم! ولی اون سفرها بیش‌تر از این هتل‌ها بهمون می‌چسبید.

یه بار پنج شنبه شب حرکت کردیم که صبح برای دعای ندبه برسیم حرم! آقا جات خالی! رفتیم حرم! فضا نورانی ما هم که اهل حال! :) دعا هم که دعای ندبه! ما هم که عاشق! :) جات خالی از این دعای ندبه‌ها! حتماً با این دعاها خدمت حضرت بالا میریم و سر از پشت پرده غیب در میاریم! (احوال شیخ صالحِ گل؟)

بعد دعا گشنه بودیم گفتیم بریم یه صبحونه‌ای بزنیم! از حرم خارج شدیم توی یه فضای سبز نزدیک حرم نشستیم برای صبحونه! یکی از بچه‌ها گفت حیف شد وسط دعا کمی خوابم گرفته بود! اون یکی گفت آره خیلی بد شد منم کمی خوابم برد! خلاصه اینکه همه‌ی اهل حال خوابمون برده بود! جالبیش به این بود که بعضی‌مون (اصلا معلوم نیست که کی!) که اهل دل‌تر بودیم وسط دعا با خودمون گفته بودیم آدم در حال سجده به خدا نزدیک‌تره و دعا مستجابتر و سر به سجده همان و تا آخر دعا عبادت همون! :) :) :)

آره منم یاد اون زیارت عاشورا تو سفر جنوبت افتادم! :) این که همون شاعر میگه یکی یکیو می‌بینه خوشش میاد همینه دیگه!

یادمه یه بار توی راه برگشت هیچی پول نداشتیم و به معنای واقعی کلمه ابن‌السبیل شده بودیم و دیگه لازم بود به دفتر امام جمعه شهر مراجعه کنیم خب اون زمون هم که سیستم کارت به کارت کردن و این حرفا نبود شایدم بود ولی خیلی باب نبود. نمیدونم. با این حال ما اون سال سوغاتی هم خریده بودیم برای بچه‌ها! عقلی که به خرج دادیم این بود که همون اول کار تا رسیدیم مشهد بلیط برگشت رو خریدیم ولی برای برگشت و غذای تو راه دیگه پولی نداشتیم برای اذان صبح که اتوبوس نگه داشت دیگه روده کوچیک و بزرگ افتاده بودند به جون هم! گفتیم چه کنیم بریم استکان‌های مسافرخونه رو بشوریم چه کنیم؟ .. ته جیبامون رو گشتیم یکی یه پنجاه تومنی داشت(یه دهی، دو تا بیستی) یکی صدی یکی دویستی گذاشتیم روی هم تا چند تا نون قندی خریدیم تا تلف نشیم و زنده برسیم... البته برای سفرهای بعدی تجربه و مدیریت و برنامه‌ریزی‌هامون بهتر شد....

از بحث اصلیت هم دور نشیم! واقعا خادم بودن لیاقت می‌خواد و افتخاری است که نصیب هر کس نمیشه، و کم کاری کنی واقعا گوشت رو می‌پیچونن! یه سال ایادم شهادت امام رئوف توفیقِ تشرف حاصل شد. از یه زاویه دیگه میخوام نگاه کنم. بچه‌ها گفتند میاید برای کمک بریم یکی از موکب‌ها ما هم که از خدا خواسته گفتیم بریم.. آقا ما مشهد بودیم کلی از شهر خارج شدیم یادم نیست چقدر مسیر بود ولی دیگه بیابونی بود.. کاروان‌ها گروه گروه می‌اومدند زن و مرد، پیر و جوون، عصا به دست، کمر خمیده، بچه به بغل، وای بعضی بچه‌ها خیلی کوچیک بودند، من مونده بودم اینا رو چطوری آوردند! این همه راه، اون مادر چه سختی و مرارتی رو تحمل کرده.. عشق که چه‌ها نمیکنه با آدم! ... آدم‌های صاف و زلال و خاکی.. خاکی نه به معنای ظاهری (مثل همون مفهومی که شما از پای برهنه داری)... بی‌توقع..

رفتیم وارد موکب شدیم تا برای کسی شبهه نشده شفاف‌سازی کنم و این رو هم بگم که رفتن ما با هماهنگی بود.. اول که فهمیدن بعضی از ما بچه تهرونیم کلی تعجب کردن! .. ببین چه کردیم که باورشون نمیشه و از حضورمون تعجب می‌کنند...

حاج خانوم می‌گفتند چند وقت پیش با تعدادی از خانم‌های تهرانی رفته بودن حرم کریمه اهل بیت علیها سلام(خدا روزی‌ مون کنه إنشاءالله)، خب همه محجبه و چادری بودند و برخی‌شون هم صورت رو کاملا نپوشونده بودند ولی خیلی روگرفته بودند، خادم‌های گشت و بازرسی ورودی حرم از دیدن اون‌ها خیلی تعجب کرده بودند!!!... باورشون نمی‌شده که این‌ها از تهران آمده باشند!

چقدر خاطره تو خاطره شده!

خود زائرهای پیاده هم باورشون نمیشد که بچه‌های تهرون اومدند! اینقدر این‌ها بی‌توقع بودند که نگو و نپرس.. اساسی معلوم بود که با کس دیگه معامله کردند، می‌دیدی طرف پاهاش تاول زده و ماهیچه‌هاش گرفته ولی آخ نمی‌گفت، گرسته و تشنه بودند ولی خیلی صبور و محترم، از ادب برخی کاروان‌ها شرمنده می‌شدیم انقدر مهربون و متواضع از ما تشکر می‌کردند... بابت جزئی‌ترین چیز تشکر می‌کردند.. الله اکبر..

این بنده‌های خدا از قشر فوق‌العاده محروم هم بودند.. آدم از خودش خجالت می‌کشید.. از مناعت طبع این‌ها.. طرف کفش مناسب نداشت با دمپایی و برخی پابرهنه بودند، بعضی‌ها کفش و دمپایی‌هاشون پاره شده بود و پاهاشون به همین خاطر زخم شده بود، شرمنده می‌شدیم بدجور.. یکیشون از بخش تدارکات کفشی دمپایی چیزی خواسته بود ولی نبود که بهش بدن... گفتم الان اگه بعضی از ما بودیم زمین رو به آسمون می‌دوختیم از بس گله و شکایت می‌کردیم که این چه وضعشه، چرا مسئولین رسیدگی نمیکنن و ... غُر غُر غُر.. لام تا کام حرفی نزد گفت شاید موکب بعدی داشته باشه...

اگر برای سال‌های بعد جدای از فرهنگ‌سازی، به طور خودجوش گروه‌های خدمت‌رسانی داشته باشیم و بتونیم مایحتاج زائرهای پیاده (چه اربعین کربلا چه آخر صفر مشهد) رو تهیه و اگر زبونم لال نشد بریم ارسال کنیم خیلی خوب میشه، ما هم توی این حرکت جهانی و بین‌المللی شریک میشیم.

به حاج علی (کل علی) هم بگو اگه من اونجا بودم چی؟ چرا پشت سر ملت صفحه می‌ذاری؟ من اسیر این صحنه‌آرایی‌های خطرناک نمیشما! گفته باشم. من با اکثریت قاطع آرا برای مدیریت رأی دارم اگر اسم من از صندوق در نیومد بدونید حاج علی دلش نمی‌خواد من مدیر بشم و از این صندوق‌های دوجداره اخذ آرا خریده و تقلب کرده، بریزید توی وب‌ها!

بعدشم همیشه فکر می‌کردم بچه‌هایی که والدینشون مدیر یا معلم یا اوستای مدرسه است اگر غایب بشن کی غیبتشون رو موجه می‌کنه که نمره انضباطشون (درست نوشتم؟) کم نشه، ولی هنوز هم به جواب نرسیدم! انگار بند پ هم اثر نداره! نمیدونم شاید فقط عقوق و ستاره کردن جوون پر از امید مملکت اونم روز دانشجو ازشون برمیاد! :) (هی بگید دانشجوی ستاره‌دار نداریم) ایشالا خدای مبدل السیئات بالحسنات نامه اعمالت رو ستاره دار کنه! (مفهومه؟)

طولانی شد ببخشید، می‌خواستم از سال 88 هم بنویسم که دیگه در مغازه شما بازه حیای ما کجا رفته! شیخ صالح فهمید زود در مغازش رو بست که البته خدمت ایشون هم ایشالا میرسیم! این فامیلشون کل برنامه‌های خداحافظی ما از اهالی جزیره رو به هم زد!

فعلاً

یا علی