.
در حادثه #کربلا با سه نمونه شخصیت روبرو میشویم..
اول: #حسین(ع)..
.
حاضر نیست #تسلیمِ حرفِ #زور شود.
تا آخر میایستد.
خودش و #فرزندانش کشته میشوند.
هزینه انتخابش را میدهد و به چیزی که نمیخواهد تن نمیدهد.
از #آب میگذرد، از #آبرو نه
دوم: #یزید.
بسم الله الرحمن الرحیم
امام حسین علیه السلام فرمودند:
هیچ بنده ای نیست که در مصیبت ما قطرهای اشک ریزد و یا چشمانش گریان شود ، مگر آن که خداوند به سبب آن گریه او را تا ابد در بهشت جای دهد.
بحار الانوار - ج 44 - ص279
نمیدونم از کربلا و جریان این روزا چی بنویسم ، اما یه داستان تو کل ماجرا بیشتر دل کسی مثل من رو میسوزونه ، همه شهدای کربلا از کوچیکترینش تا بزرگترینش که حبیب باشه یه روضه و مجلس و نوشتار میخواد که طولانی مدت خونده و نوشته بشه اما
برای من این کلمه بیشتر سنگینه که با امروز خودم مطابقت میدم ، تو داستان کربلا ظاهرا دوجا این جمله به کار برده شده ، یکی توی داستان شهادت حربن یزید ریاحی و دیگری زهیر ابن قین و اون جمله چیزی غیر از این نیست
ندیدی و نشنیــــدی که خیلی از مجــــید بـــدتـــراش یه شبـــه حــُــــر شدن و خیلــــی از منــــو تو بهتـــــراش یه شبــــه خــَـــــــر فاصله حـــُـــریت و خــَــــریت همــــش یـــــه نقطــــه اس ....
"دیالوگ آمیرزا / اخراجی هـا"
محرم سرتاسر روضه است
از ورود تا اسارت
از اصغر تا اکبر
از سه ساله تا پیر چندین ساله...
اما خودمانیم
روز حُر انگار روز من و توست...
خیمهی ارباب کجاست؟
ما همه احرار تو ایم
توی این هفته حقیقتا فرصت نکردم مطلبم رو جمع کنم
الان هم اونقدر حال اندوه محرمی بر من غلبه داره که نمی تونم درست بنویسم
اکتفا میکنم به چند جمله：
دوستان کسی که عزمی و ادعای خودسازی و کربلایی شدن داره حوادث فراوانی در پیش داره
چون هر کدوم از ما لایه های پنهانی در نفسمون داریم که باید اول شناخته بشه بعد اگر نقص هست برطرف بشه اگر حسن هست مدیریت بشه و به اعتدال برسه برای همین حوادثی برای سالک پیش میاد که خود شخص در فراز و نشیبهای فراوانی قرار میگیره
مثلا یه ایرادی از پنج نسل قبل به شما رسیده اما حالا چون شما مدعی خودسازی شدید باید شرایطی پیش بیاد که اون نقص خودش رو نشون بده و درست بشه...
خلاصه کنم：
صوت : خدا رو شکر محرّمــــــتو دیدم دوباره آقاجون ...
گوش کن!
انگار صدایی می آید ...
صدای هل من ناصر ینصرنی می آید ....
آری صدای اربابم حسین است که با کاروان عشق به سمت سرزمین کربلا نزدیک میشوند...
خدایا نکند صدای اربابم حسین را نشنوم صدای هل من ناصر را و یابشنوم ولی در غفلت و خاموشی و درنگ باشم ... یاریمان کن ...
خدایا از تو میخواهم که مارا به قافله عاشوراییان نزدیک کنی و از غفلت زدگان نباشیم .
همیشه میگوییم یا لیتنا کنا معک....نکند که این جمله رافقط در ظاهر بیان کنیم ودر باطن ....چه فایده ای دارد ؟
صدای رباب می آید ... صدای لالایی رباب برای طفل شش ماهه اش ...
صدای گام های استوار علمدار کربلا ...
عاشورا را فقط عاشوراییان درک میکنند ...
آری ما که هنوز از درک عاشورا عاجزیم ...
بعد از این همه سال هنوز صدای اربابم حسین در هر لحظه و هر جا طنین انداز میشود :
هل من ناصر ینصرنی؟
خدا کنه امسال عزاداری هامون با بصیرت و با اخلاص باشه ...
اخلاص اگه نباشه به سر و سینه زدن و گریه کردن چه فایده ؟؟؟؟
و اما اخلاص :
