من هیچوقت نتونستم آدمایی که توی اعتقاداتشون بچه مثبت هستن و همه چیز رو راحت میپذیرن و بعد میذارن گوشه طاقچه حافظه شون رو درک کنم...
همیشه از بودن با انسانهایی که پر از سوال بودن لذت میبردم... به نظر من قرآن هم آدمهای پر از سوال رو خیلی بیشتر دوست داره...
با اینکه مبنای قرآن ایمان به غیب هست باز ببینید چقدر دعوت به تفکر در آیات میکنه؟...
اصلا من میخوام ایمان به غیب رو تعریف کنم:
ایمان به غیب یعنی شما عقلا باید بفهمی چیزهایی هست که شما از اون بی خبری.. اما نباید در بی خبری ات بمونی... باید راه بیفتی تا بفهمی...لذا دعوت به تفکر میکنن... اصلا بذارید یه گفتگو بین خود سطحی نگرم با خود ژرف نگرم برقرار کنم اینطوری بهتر میتونم مطلب رو برسونم
خودِ سطحی نگر:
راستی حالا چرا میگن تفکر کن؟... اگر من نتیجه تفکر فلان محقق رو بخونم آیا لازمه خودمم دوباره روی اون موضوع تفکر کنم؟
آخه وقت آدم هدر میره... من نتیجه تفکر چند محقق رو در یک موضوع خوندم کلی اطلاعات بدست آوردم... عمرا با تفکر کردن خودم به همچین اطلاعاتی میرسیدم... خوبه دیگه!!!... مکه ما از تفکر چی میخوایم؟
