مواظب اسید پاشی باش...

این روزها کمتر کسیه که از ماجرای اسیدپاشی خبر نداشته و یا حرفی نزده باشه...

گفتند این ماجرا برمیگرده به امر به معروف و نهی از منکر!!

گفتند بدحجاب ها بیشتر در معرض خطرند..

گفتند چند مورد هم به آقایون حمله شده....

گفتند یه نفر از خانم ها، افغانی بوده..

گفتند همه تو ماشین ها، آب میذارند تا اگه اتفاقی افتاد آب دم دست باشه..خانم ها هم بطری آب به همراه می برند...آب باعث میشه تا زمانی که به درمانگاهی برسند، اثر سوختگی کمتر بشه

گفتند برخی برای ترساندن افراد، به صورت اونها، آب می پاشند و می خندند به ترس اونها...

گفتند مراقب باشید چون قربانیان اسیدپاشی، صورتشون خیلی آسیب دیده و وحشتناک شده اند...

گفتند ذکر "یا حفیظ یا علیم" زیاد بگید...

گفتند و گفتند و گفتند....

تفکر نوشت:

صل الله علیک یا شیب الخضیب

تو را به خاطر دِرهم چه دَرهم اَت کردند ...

آه حسین جانم ...

---

قدم پنجم ... این مُحرّم با خودم شرط می کنم که ...

اینکه هر سال محرم بیاد و من گریه کنم ، خیلی خوبه ... ولی این گریه باید در زندگیم اثری داشته باشه ...

به قول حاج آقای مسجد ما ، درسته که در حدیثی از امام صادق علیه السّلام هست :

مَن بَکی أَو أَبکی أَو تَباکی فی مُصیبهِ الحُسین حُرِّمَت جَسَدَهُ علی النار و وَجَبَت لَهُ الجَنَّه ...

هرکس در مصیبت امام حسین بگرید یا بگریاند و یا ( اگر گریه اش نیامد ) خود را به حالت گریه بزند ؛ جسدش بر آتش حرام شده و بهشت بر او واجب می گردد.

 

اما اگر معنی این حدیث رو خوب نفهمیم ممکنه به حدیث شک کنیم ، در صورتی که امثال این حدیث درباره فضیلت گریه بر امام حسین زیاد هست و قطعا از احادیث معتبر هست...

پس قضیه چیه ؟؟

اینکه عمر سعد هم وقتی شنید چطور اباعبدالله را شهید کرده اند گریه کرد پس حتما بهشتی می شود؟؟

اینکه کسی در طول سال هر گناهی خواست بکنه و بعد توی محرم برای امام حسین گریه کنه پس میره بهشت؟؟

پس اگه اینجوری باشه ، عدالت خدا چی میشه ؟؟ فرق یه نفر که در طول سال رفتار مومنانه ای داره با اونی که در طول سال حواسش به مسائل دینی نیست پس چی میشه؟؟

یا ابوفاضل مدد..

عموی خوبم ابالفضل، بیا در خیمه ها
اگر نشد آب مهیا، مکش خجلت زما

تشنه یک جرعه از جهد و ایمان توئیم
یا ابوفاضل مدد، یا ابوفاضل مدد

دلم میخواهد آدم بشوم ...

صل الله علیک یا مظلوم یااباعبدالله ...

ای که مرا خوانده ای راه نشانم بده

گوشه ای از کـــربلا جا و مکانم بده

قدم چهارم ... این روزها بیشتر سکوت کن و اشک بریز ...

 * در فاصله ی میان ولادت تا وفات انسان ، در فاصله ی میان آن زنده شدن و این زنده تر شدن ، تجربه ها و آزمون ها وخطاها و ... را زندگی می نامیم و هرکسی فرصتی دارد کوتاه یا کوتاه تر برای این زندگی و هرکسی مسیری را ، شیوه ای را ، حالی و حالتی را برای این زندگی برمی گزیند و گاه ، حتی بی آنکه بداند و بخواهد ، در شیوه ی این زندگی به کسی که پسندیده و دوستش داشته اقتدا می کند و در آخرت هم بر اساس همین زندگی و همین چگونگی با همان که مثل او بوده و شبیه او شده محشور می شود...

این خلاصه داستانی است که برخی بیهوده طولانی اش می کنند!

وقتی کسی را دوست داشته باشیم ، در دنیا مثل او می شویم و در آخرت با او محشور خواهیم شد ... حتی اگر کاملا در آن سطح و مرتبه نباشیم ، همین همدلی و انس و ارتباط ، آرام آرام ما را به او نزدیک می کند و به او شباهت می دهد ، آن چه او دوست دارد و می پسندد دوست خواهیم داشت ، آن چه او خوش ندارد نخواهیم خواست اندک اندک حتی رفتارهای عادی مان به او نزدیک تر و شبیه تر می شود. همان طور که امیرالمومنین علیه السّلام فرمود:"حتی اگر بردبار نیستی ، تلاش کن که خود را بردبار نشان دهی و حالت بردباران را پیدا کنی ، چرا که کمتر پیش می آید کسی خود را به گروهی شبیه سازد و از آنان نشود."

وقتی حماسه ای به عظمت قیام و شهادت حسینی ، تاریخ را به دو نیمه ی قبل از عاشورا و بعد از عاشورا و جغرافیا را به دو پاره ی کربلا و غیر کربلا تقسیم می کند ، زندگی هر انسانی هم یا این سوی خط است یا آن سوی خط.هر انسانی چه بداند و چه بخواهد و چه نداند و نخواهد ، یا کربلایی هست ... یا نیست و اگر هست یا نیست ، در هرکدام ، درجاتی و مراتبی و قدری و اندازه ای دارد .

در سبک زندگی اش،در خوراک و پوشاکش ، در حرف زدن و خندیدنش ، در معاشرت و دوستی هایش،در ظاهر و قیافه اش،در موضع گیری سیاسی و روابط اجتماعی اش ...

ما باید این چند روز دنیا را حسینی زندگی کنیم تا در آخرت حسینی باشیم و به شمار آییم ... * (1)