نمیدونم باید از کجا شروع کنم به نوشتن و از کجا شکرت را بجا بیارم .. معمولا ما چیزهایی که داریم به چشم نمیاد و بهشون فکر نمیکنیم و شکر داشتنش رو بجا نمیاریم .. و وقتی اونارو از دست میدیم تازه متوجه میشیم که چه سرمایه ای رو از دست دادیم و تازه به درگاه خداوند روی میاریم ...
و گاها وقتی که اون چیزی رو که از خدا میخوایم به دست میاریم بازهم فراموشی و عدم شکر ..
این بازی دنیاست و فراموشی ما ..
و خدایی که خیلی مهربونه و همیشه آغوشش به سمت ما بازه و هر وقت که باشه منتظر ماست تا باهاش حرف بزنیم ..
حتی دم مرگ هم آخرین جایی که قبض روح میشه زبان است ، برای این که شاید پشیمون بشیم و بهش صداش کنیم .
