هر وقت به یه مشکلی برمیخورم که نمیدونم باید از کی کمک بگیرم براش
یا سوالهایی که هر کسی براش یه جواب داره..
وقتهایی که سخت میشه بفهمی درست ماجرا چیه
دقیقا میرسم به بیچارگی خودم که از امام دورم..
دقیقا میرسم به اینکه خدایا
من امام میخوام...
من امام میخوام که هم من رو بشناسه هم راه درست رو بدونه...
یکبار که خیلی ترمز بریده بودم رفتم این رو با یه عزیزی مطرح کردم، با عتاب گفت:
فکر کردی امام هم اگه بود هر کسی رو راه میداد؟؟
فکر کردی الان امام نیست؟؟
و دڪتر الهی قمشه ای چقدر زیبا میگوید :
ﺗﺎﺣﺎﻻ ﺩﻧﺪﻭﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﺭﻓﺘﯿﻦ؟؟؟
ﺍﻭﻝ ﺩﮐﺘﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻮﺯﻥ ﻣﯿﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﻟﺜﻪ ﺗﻮﻥ،ﺑﻌﺪ ﺍﻭﻥ ﻣﺘﻪ ﺭﻭ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ
ﺩﺳﺘﺶ ...
ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺩﺭﺩ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺭﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎﺭﻣﯿﺪﯾﻢﻭﺍﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻣﻮﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﻪ ...
ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯿﺰﻧﯿﻦ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺶ؟
ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻮﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩ ﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﯾﺪ،ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺯﻥ ﻭ ﺁﻣﭙﻮﻝ ﻭ ﻣﺘﻪ ﻭ
ﺍﻧﺒﺮ ﻭ ...
ﺧﻮﺏ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻬﺶ !
ﭼﺮﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﺍﺯﺵ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﻢ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﻣﯿﮕﯿﻢ: ﺁﻗﺎﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻭﻗﺖ ﺑﻌﺪﯼ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﺶ؟!
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﻪ " ﺩﻧﺪﻭﻧﭙﺰﺷﮏ" ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ؟؟
ﺑﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺩﺍﺭﻩ
ﻭ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻣﯿﺸﻪ،ﻣﯿﺪﻭﻧﯿﻢ ﯾﻪ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﺩﺍﺭﻩ،ﺧﻮﺏ ﺧﺪﺍ ﻫﻢﺣﮑﯿﻤﻪ...
ﺍﺻﻼ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ
ﺣﮑﯿﻢ ...
ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺣﮑﻤﺖ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺠﯽ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ،ﺍﺯﺵ ﺗﺸﮑﺮﮐﻨﯿﻢ،ﺑﮕﯿﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻌﺪﯼ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﺶ؟
ﺭﻧﺞ ﺑﻌﺪﯼ؟
ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﺪﺭﮎ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﯼ؟؟؟
ﺣﺘﯽ ﻗﺪ ﯾﻪ " ﺩﻧﺪﻭﻥ ﭘﺰﺷﮏ "؟؟؟
ﯾﺎﺩﺕ ﻧﺮﻩ ﺍﻭﻥ ﺧﯿــﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﺧﺪﺍﺳﺖ
مکالمه ی پزشک و بیمار
_این قسمت پام وقتی راه میرم درد میگیره..
_از کی اینطوری شده؟
یکم فکر کرد و گفت:از همون پارسال.
_یعنی جلسات قبلی که میومدی مطب هم درد میکرد،درسته؟
_بله
_پس چرا الان داری میگی؟
_نمیدونم!
_باید شکر کنی که درد میکنه...
تا هفته ی پیش دردشو نمی فهمیدی،چون دردهای بزرگتر داشتی،چون دستت مشکل داشت،چون نمیتونستی راه بری،حالا که اونها خوب شده،این به چشم اومده...
پس باید شکر کنیم..باید یادمون نره قبلا چطوری بودیم..باید قدردان باشیم.. اونوقت خدا نعمتشو بیشتر میکنه...
خدا از آدمهای غرغرو و ناشکر خوشش نمیاد،
اما وقتی شکر میکنی،قدر میدونی،از جسمت از روحت بخاطر پیشرفتش تشکر میکنی و مراقبشی،اونم حالش بهتر میشه
چکیده ای از سخنان دیروز رهبری در جمع ائمه ی جمعه.
من فقط قسمتهایی که احساس کردم مهم هستند رو جدا کردم.
رسیدیم به مرز..
یه مقداری رو باید پیاده می رفتیم..
جمعیت زیاد بود..
کوله ها رو برداشتیم و رفتیم سمت سالن
راهی نبود اما انقدری که منتظر موندیم بخاطر شلوغی،
باعث شد حجم کوله ها خیلی بهمون فشار بیاره...
غرق این شده بودم که اخه چی تو این کوله گذاشتم که سنگینش کرده؟
من که از هر چیزی کم و کوچیک برداشتم..
هیچکس نمیتونست به دیگری کمک کنه...
یک جماعت زیادی،پشت یک مرز،معطل مهر خوردن پاسپورتهاشون بودن..
یک لحظه یاد
