یاناصرنا
یکی از خاطراتی است که روز جمعه همین هفته در منزل شهید مدافع حرم سردار حسین رضایی که از شهدای تقریبا گمنام مدافع حرم هستند شنیدم و خواندنی بود، الحق که باید به شهدایی که کمتر معروف هستند پرداخت
.
میگفتند در خانه ما مرسوم هست که برای همدیگه نامه می‌نویسیم
پسر بزرگ شهید تعریف میکرد نزدیک بله برون من بود و ناراحت از اینکه پدرم در مراسمم نیست ...
چند وقتی بود که بر اثر مشغله زیاد، یهو رگ گردنم می گرفت و باید هی ماساژش می دادم تا بتونم کار کنم وگرنه کلا دستی که در مسیرش بود را هم درگیر می کرد.
کم کم زد به ستون فقراتم و با یه کم نشستن، دادم می رفت هوا...فرصت اینکه دکتر برم هم نبود...ناچار به کمپرس آب گرم روی آوردم و پماد ویشکا و این داستان ها...
تا اینکه چند شب پیش یهو، سمت چپ بدنم کلا تعطیل شد...هر چی روش درمانی بلد بودم پیاده کردم، دیدم نه، این تو بمیری از اون تو بمیری ها نیست!! خیلی سفت و سخت داره هشدار میده...کمپرس آب گرم را بی خیال شدم و رفتم کنار بخاری، البته روشن هم بودها(لبخند)
دلم هوای تو کرده
بگو چه چاره کنم....؟
*
دیروز آقا به عشق شما
تمام خانه را مرتب کردم
به عشق شما بود
که برنامه ریختم
گل‌ها، فرش ها،ظرف ها،لباس ها
خانه ی یک شیعه ی انقلابی
باید معطر باشد
که رویش بشود وقتی قرآن میخواند
وقتی به نماز می ایستد بگوید
کاش شما مقتدایم بودید...ای کاش اینجا بودید...
صبح سرد پاییزیتون بخیر و شادی
