به این فکر بودم که توی این جمعیت زیادی که هستم، جمعیتی که به عشق مولاشون یک جا جمع شدن، تا دوباره بیعت کنند با حضرت، چقدر احتمالش زیاد هست که خود حضرت هم حضور داشته باشه...
با یاد همین افکار چقدر اشک های لذت بخش از گونه ها خارج میشد و ادمی احساس شور و شعف تمام وجودش رو پر میکرد... زمانی که حاج آقا پناهیان میخواستند بالای منبر برن چقدر برای من لذت بخش بود که حاج اقا رو از این فاصله میتونم ببینم و سخنرانیشون رو گوش کنم... دل توی دلم نبود.
به خودم گفتم اگر جای حاج اقا پناهیان خود اقا میبودن دیگه چقدر ادم احساس لذت میکرد و از حد شوق بیهوش میشدم...
این بین یکی یک دعای قشنگ کرد، خدایا موانع ظهور حضرت رو از سر راه ظهور بردار... همه گفتن الهی امین
اما کمتر کسی به خودش گفت، موانع ظهور خودت و اعمالت هستند... چون واقعا تنها کسی که مانع ظهور هست شیعیان هستند... هیچ وقت خدا منتظر این نمیمونه که مثلا صهیونیست ها بیان و دست از گناهانشون بردارن یا برای تعجیل ظهورش اعمالی رو انجام بدن... انتظار فقط از شیعیان هست و اونها هستند که اگر حداقل عملی برای تعجیل ظهور انجام نمیدن دست کم با گناهانشون مانع ظهور هم نشوند... به عبارتی میشه گفت مارو به خیر تو امید نیست، شر مرسان...
پ.ن : ببخشید که دیر شد ارسال مطلب
پ.ن۲: دعاگوی شما عزیزان در حرم امام رضا هستم.
مرتضی نظری
