چند سالی بود که شبهای آخر صفر، پاتوق ما شده بود دارالهدایه...کفشداری شماره 15...ساعت 10 شب، تبریزی ها بودند و ساعت 11، هیئت مازندرانی ها...
قیافه ها داد می زد که اونها تبریزی هستند و اینها مازندرانی...
نه حرف اونها را کامل متوجه میشدیم نه حرف اینها را...
اما صفای هر دو، کاملا قابل درک بود...
دلم برای تو تنگ است یا امام رئوف
چنان که خواب شبانه مرا حرم ببرد
چند سال پیش، چند تا از رفقای ما، موقع شهادت امام رضا، می رفتند مشهد...
دفعه اولی بود که مستقل می رفتم مشهد....اصلا یه حس بزرگ شدنی به آدم دست میداد که نگو!!
بســـم ربــ الحسینــ}
دلــم پر میکشد سوی حرم آقــا
سوی آن گنبد طلــا
سوی آن پنجره فولادت آقا
دل شکسته ام مانده در گوشه صحن انقلاب
همان صحنی که مینیشینی و خیره میشی به گنبد طلای آقا
وقتی دستم رو روی قلبم میذارم
حس میکنم که راهی بــاب الرضا شده
اذن دخول را خوانده و وارد حرم شده
جسمم اینجاست در این زمین خاکی اما روحم و وجودم در
بهشت الرضاست...
