داشتم راجع به امام حسن عسکری می خوندم...
نوشته بود اونقدر شرایط خفقان آور بوده که برخی به امام شک می کردند!!!
حتی اوضاع انقدر فاجعه بار بوده که شیعیان میومدند در مسیری که امام در محاصره اشقیاء حرکت می کردند، بلکه امام را ببینند...
اما امام از قبلش سفارش کرده بودند که به من اشاره هم نکنید، چون جان شما در خطره...
فدای این امام بشم الهی...
امروز که دیگه این خبرها نیست...پس دست به سینه و بلند بگو:
السلام علیک یا حسن بن علی
و رحمه الله و برکاته
آجرک الله یا صاحب الزمان
می گفت اوایل انقلاب که هنوز خیلی نظم و انضباط حاکم نبود، تو بسیج مسئول جابه جا کردن اسلحه بودم...تک و تنها، عقب وانتم رو با اسلحه پر می کردم و از مبدایی به مقصدی می رسوندم...
چون کارم خوب بود، بهم مجوز تام داده بودند و منم تو کارم جدی بودم...حتی وقتی یکی از بچه های محله رو بابت همین موضوع، شهید کرده بودند هم ترسی نداشتم از تنها انجام دادن کار...
گذشت تا اینکه یکی از مغازه دارهای قدیمی محل، که خودش هم لات بود، بهم گفت فلانی تو کارِت چیه؟ گفتم چطور؟ گفت هیچی با این وانتت، میری میای اینا....گفتم اینکه کارم نیست...کمک بچه هام فقط...
یه نگاه "برو خالی نبند خودم می دونم یه کاره ای" خاصی تو چشماش موج زد....
وقتی به فرازهای پایانی می‌رسی سجده که می‌روی، در آخرین زمزمه ها در این زیارت نام دلنواز شماست آقا جان، [اَللّهُمَّ الرْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَ اَصْحابِ الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ] چه خوش است در پایان زیارت به وصال شما رسیدن و دست در دست شما گذاشتن، رسیدن به شما برابرست با رسیدن به خداوند و این پاداش بزرگ نوکران اباعبدالله است.
ظاهرش اصلا نمی خورد کاروان میبره...
یه تیپ خیلی خیلی ساده...کلام ساده تر از اون...
با همه سلام و علیک می کرد و به همه هم می گفت مسافر ویژه ای ها!!!!
کبوتر دل دوباره سمت کربلا رفته
حرمتو هر کی ندیده سرش کلاه رفته
آقای عباس زاده! با این نوای وب و پست خرم آن لحظه... دل من و بقیه دوستان را هوایی کردین و رفتین!
حالا ما مانده ایم و برای دلتنگی مان به دنبال راه چاره ایم...
