وَقَضَى رَبُّکَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا ۚ إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ کِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا کَرِیمًا [سوره اﻹسراء : 23]
پروردگارت مقرر داشت که جز او را نپرستید و به پدر و مادر نیکی کنید. هر گاه تا تو زنده هستی هر دو یا یکی از آن دو سالخورده شوند، آنان را میازار و به درشتی خطاب مکن و با آنان به اکرام سخن بگوی
دوستان قصدم از بیان آیه این بود روی اون تأمل کنید. چون احساس میکنم به قدری غرق مشکلات، خواسته هامون هستیم که پدر و مادرهامون رو فراموش کردیم.
خیلی راحت در مقابلشون می ایستیم.با حرف ها،بی توجه ها، رفتارها می رنجونیمشون. باعث میشیم دلشون بشکنه و در تنهایی اشک بریزن. فقط حواسمون باشه کجا ایستادیم.در قرآن و احادیث هم خوندیم که چقدر احترام به پدر و مادر به ما سفارش شده.بیشتر هواشون رو داشته باشیم. قدر نعمت ها خدا رو بدونیم. روزی میرسه دیگه پشیمونی بیهوده است.
اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
سا قی
