فانوس جزیره

سلام

چه خوب که سری مستندهای ملازمان حرم رو پیگیری می فرمایید!
جواب سوال قبلیتون رو که "زندگیتون چقدر می ارزه?!" در همین سری مستندها می تونید پیدا کنید...من فکر می کنم سری مستندهای ملازمان حرم داره به فرهنگ مقاومت ضربه می زنه... از تنها قسمتی که لذت بردم همین قسمتی بود که به ابوموسی اختصاص داشت... موقع دیدن بقیه قسمت هایی که توفیق دیدنشون رو داشتم، هرچند اشک می ریختم اما بیش از آن حرص می خوردم!

مثالی می زنم! البته نقل به مضمون...

مجری : همه لحظه های بعد شهادت سخت می گذره... اما می خوام بهمون بگی کدوم لحظه ای بوده که احساس کردی دیگه خرد شده ای!!!??? دیگه شکستی???!!!!


شما احساس می کنید با شنیدن این جمله در یه دختر خانم جوانی که سرشار از شور زندگی و آرمان و آرزو واسه خوشبخت کردن و خوشبخت شدن هست، چه حسی به وجود میاد?!
بند دلش پاره می شه... همه آرزوهاش فرو می ریزه... و جز ویرانه ای ازش باقی نمی مونه... واسه همینه که در جواب کسی که بهش افتخار می کنه و به راهش اعتقاد داره می گه اگه شهید بشی زندگی من نابود می شه!!!

این حس از کجا در دخترخانم های حزب اللهی ما که حتما این سری مستندها رو پیگیری می کنند شکل گرفته آقای عباس زاده!

همسرداری هنر می خواد خب! اگه مدافعان حرمی که جواب منفی گرفتند هنر ابوعیسی رو داشتند، جواب دخترخانم می گفتند " تا من هستم عزیزی. بعد از من هم عزیز خواهی بود!"... اونوقت همسرشون بعد 22 سال زندگی مشترک، بچه پنجم_ ششم رو تنها و با قدرت به دنیا میاورد... چون ما برای مقاومت زنده ایم!!!

فکر می کنم شما متوجه منظور من نشدید...
بگذریم!

سلام

نه! اصلا چنین منظوری نداشتم...

سلام
من هیچوقت نتونستم حتی یک قسمت رو کامل ببینم...شایدم اشتباه میکنم اما همینطوریش از وقتی که یکی از دوستانم همسرشون رو فرستاده سوریه به قدری روحم درگیره که اصلا نمیتونم به زندگی همسران شهدا فکر کنم...
البته این قطعا برای منی که خدا و رضای خدا در راس امورم نیست این شدت سختی رو داره،وگرنه برای اونها سراسر عشقه...
دردسرهای عشق،که در راهش قربانی دادند...
هم سوزش بیشتره هم آرامشش.

خیلی خجالت میکشم از بزرگ نبودن...
فکر میکردم هستم،اما تو موقعیت که گیر افتادم...

مسیر عشق عجب پیچ و تاب ها دارد...

باشه!
چون با گوشی تایپ می کنم برام امکانش نیست که بحثم رو در قالب یک نظر ثبت کنم. پس شما به صورت پیوسته مطالعه و منتشر بفرمایید. ممنون می شم.

خداوند در قرآن خطاب به پیامبر جلیل القدر اسلام می فرماید ما قصه انبیای گذشته رو برای تو بیان می کنیم تا در فوءادت تثبیت به وجود بیاد...
یعنی بند دلت نسبت به باورهات محکم بشه. در این صورت با پیشامدهای مختلف بهم نمی ریزی...
قرآن یه ساختار هنری داره... در هنر گزاره عقلی تبدیل به حس می شه... و کارکرد رسانه انتقال حس به غیر هست... پس وقتی ما می خوایم قصه شهدا رو در قالب کار رسانه ای مثل مستند برای جامعه بیان کنیم، باید حواسمون به این باشه که فلسفه رسانه صادر کردن بیانیه نیست. بلکه ابزار انتقال حس هست.

خب! همسر شما وقتی مستند ملازمان حرم رو می بینند اعصابشون بهم می ریزه... مروه نتونسته هیچ قسمتی رو کامل ببینه... من حرص می خورم... نظر سمابانو نسبت به مستند مثبت هست چون از شهدا دفاع شده و البته بانوی ایرانی چون مثل یک بانوی لبنانی مقاوم تربیت نشده، پس نمی شه انتظار یه همچین مقاومتی رو هم ازش داشت...

ببینید با این قصه شهدا که برای ما بیان شده، بند دل هیچ کداممون محکم نشده! یعنی مستند اثری رو که باید می ذاشته، نذاشته متاسفانه...

خب چرا!
گیر سر باورهایی که به ما منتقل می شه نیست. سر حسی هست که داره به ما منتقل می شه!

خب یه مثال هنری دیگه می زنم که بحثم رو راحت تر تبیین کنم...

امیدوارم مجموعه نقاشی های استاد عبدالحمید قدیریان رو با موضوع روایت کربلا از نگاه حضرت زینب(س) دیده باشید... استاد قدیریان سال ها تلاش می کرده "ما رایتُ الا جمیلا"یی رو که حضرت زینب(س) در وصف واقعه عاشورا در جواب یزید فرمودند به تصویر بکشه اما حس صبر جمیل حضرت زینب درنمیومده! تا اینکه بعد پیاده روی اربعین 93 ایشون موفق می شن مجموعه آثاری رو که هر کدومش کار 6ماه تا یکسال یک نقاش هست رو ظرف مدت 1 ماه به تصویر بکشند و به عنوان هنرمند برگزیده سال انقلاب اسلامی انتخاب شدند...
 وقتی استادم در حضور خود آقای قدیریان این مجموعه رو تدریس می کردند انقدر حس عجیبی داشت که همه بلند بلند گریه می کردند، اما نمی تونستیم حتی برای لحظه ای چشم از پرده برداریم! چرا?! چون با اینکه واقعه ای به عظمت کربلا داشت برای ما روایت می شد، حسی که به ما منتقل می شد صبر جمیل بود...

یادمون باشه که حضرت زینب اون جمله "ما رایتُ الا جمیلا" رو در جواب وصف بلاها و مصیبت هایی که یزید از کربلا مطرح کرد، بیان فرموند!

خب حالا می دونید مشکل من با این مستند چیه؟!
مثالش رو قبلا در قالب سوالی که مجری پرسیده بود مطرح کردم. سازندگان اثر (و نه خانواده شهید!) با نیت های پاکشون و البته ناآگاهانه خط سیر مستند رو طوری در نظر گرفتند که انسان احساس پاشیدگی می کنه... حالا هر کداممان به یک نوعی داریم این حس رو بروز می دیم... بین ما خانم ها بهترین حس مربوط به سمابانو بود که ایشون هم احساس نمی کنه ما در حدی هستیم که بانوی مقاوم لبنانی الگومون بشه!
حتی آقای عباسزاده! خود شما هم که انقدر در مورد دفاع از حرم دغدغه دارید، وقتی خبری بهتون می رسه از هم می پاشید.

من برای این حسی که داره به ماها منتقل می شه هست که حرص می خورم. چون هنرمندانه نیست! و این اصلا تقصیر خانواده شهدا نیست بلکه عاملش زاویه دید سازندگان اثر و نحوه ساخت هست...
 
یادمون باشه ما داریم از طریق کارهای فرهنگی_رسانه ای که انجام می دیم، فرهنگ سازی می کنیم... داریم با روایتگری قصه شهدا به جامعه الگو می دیم... اما متاسفانه برداشت من از آنچه دارم در صحنه می بینم این هست که تلاشمون تا الان اثر مناسبی رو که باید می داشته نداشته!

اینم بگم که من دقیقا هفته بعد از اینکه روایت ما رایتُ الا جمیلا رو دیدم، عازم پیاده روی اربعین شدم و انقدر قلبم محکم شده بود که در حرم حضرت عباس(ع) دعا کردم عزیزانم جز به شهادت از دنیا نروند. حالا زمانش هر وقت که خدا می خواد باشه...

بهتر اینه که همه مون پیشنهاداتی رو مطرح کنیم... من هم دارم بهش فکر می کنیم... به امید خدا.

بسم الله الرحمن الرحیم
ضمن عرض تبریک به مناسبت ولادت مولای متقیان، امیر مومنان، علی(ع) و آغاز ایام البیض اعتکاف، امیدوارم پیشنهاداتی که مطرح می کنیم مورد رضایت خداوند متعال واقع بشه و به دوستانمون هم کمک کنه تا بیش از پیش در بسط و تعمیق فرهنگ مقاومت و ایثار و شهادت موفق باشند ان شاءالله.

ما امروز در شرایطی زندگی می کنیم که در حال رقم زدن تمدن نوین اسلامی هستیم...
حکومت اسلامی کارخانه انسان سازی است... ما باید نسل ها رو طوری تربیت کنیم که یکی پس از دیگری آماده به دوش کشیدن بار نهضت و نظام اسلامی باشند... و بدانیم که بار خدا زمین نمی مونه. این باید افتخار ما باشه که بار خدا را برداریم و از خدا بخواهیم که چنین توفیقی پیدا کنیم!

تربیت نسل یه کار بلند مدت محسوب می شه. دوران نوجوانی و جوانی ما با مرور خاطرات شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس گذشت... ازشون الگو گرفتیم... یاد گرفتیم کسی توفیق شهادت پیدا می کنه که قصه داشته باشه؛ قصه خاص خودش... قصه هیچ دو تا شهیدی مثل هم نبود. هر کسی یه صیرورت  خاصی داشت تا اینکه ختم به شهادت می شد... ما ازشون یاد می گرفتیم چه طوری زندگی کنیم که توفیق عاقبت بخیری و شهادت پیدا کنیم! ازشون سبک زندگی می گرفتیم!
انقدر این قضیه برای من پررنگ شد که فقط زندگی کسانی که مثل هیچ کس دیگه نیست برام جذابیت داره. با آدم هایی که یکی هستند مثل همه، زیاد نمی تونم ارتباط برقرار کنم!!!

خدا رو شکر به همت دوستان، قصه نسلی که امروز دارند بار خدا رو به دوش می کشند داغا داغ برای ما تبیین می شه... و من به نوبه خودم سپاسگزارم و براشون دعا می کنم و خوشحال می شم که ما هم در این کار خیر بتونیم سهمی داشته باشیم! امیدوارم دوستان جسارت بنده حقیر رو به بزرگی خودشون ببخشند!

من فکر می کنم الگو باید طوری باشه و طوری برای ما مطرح بشه که دلمون بخواد خودمون رو به جاش بذاریم و محک بزنیم که اگه من در این موقعیت بودم چه کار می کردم!!!
ما انقدر خودمون رو جای بزرگواران قصه های مختلف گذاشتیم تا شخصیتمون ورزیده شد و این عزت نفس رو پیدا کردیم که بریم قصه خاص خودمون رو رقم بزنیم...

می خوام مثال بزنم!
من همیشه می گم جوری که همه بلد باشند زندگی کنند چه لطف خاصی داره?! مثلا همه بلدند با مردی که شغل بی خطر و کم دردسری داره و ساعت رفت و آمدش مشخصه زندگی کنند. کدوم یکی از اینها قصه شده?!

اما کی بلده با مردی که فرمانده دستمال سرخ هاست، در شرایطی زندگی کنه که هر آن ممکنه ضدانقلاب غرب کشور سر همه رو گوش تا گوش ببرند و ازین گذشته همیشه نیروهای فرمانده که همه مردان جوان مجردی هستند همراهیش می کنند!
 اصلا کدوم فرمانده ای عرضه داره در یک همچین موقعیتی، دختر نازپروده دانشجوی انگلیس رو به خودش انقدر علاقمند کنه که همسرش بشه و باهاش بمونه?! آخه مگه چقدر مجال داشته به همسرش محبت کنه که هنگام شهادتش، خانم که کنار تختش چرت می زده از خواب پریده! چون جونش داشته از گلوش خارج می شده! مگه مریم کاظم زاده چقدر با اصغر وصالی زندگی کرد که وقتی در اثر برخورد موشک به سرش به کما رفته بود و هیچ امیدی به زنده موندنش نبود، انگشتش رو خم می کرد که حلقه ش رو درنیارن!!!
من خیلی قصه های عشقی خوندم! قصه عشقی همه شهدا لطف خاص خودش رو داره اما به نظر من هیچ کس اصغر و مریم نمی شن!!!

می بینید! من یه خانم جوان انقلابیم. قصه شهدا طوری به من منتقل شده که تا جایی که تونستم خوندم و همیشه دنبال این بودم قصه ای رو پیدا کنم که از همه سخت تره و لذت می برم از اینکه بگم نظر من اینه که هیچ کس به گرد پای اصغر و مریم نرسیده!

قصه اصغر وصالی و همسرش برای من یه نقطه عطف محسوب می شد. چون "ارتباط روحی عمیق"ی که می شه بین یه زن و شوهر برقرار بشه رو کشف کردم!

ما هر چقدر که به ظهور نزدیک تر بشیم، شرایط زندگیمون سخت تر و پیچیده تر می شه. حالا کسانی که پیشرو هستند زودتر زندگی هاشون از حالت عادی خارج می شه. من یه مثال سخت زدم! سخت ترین زندگی مشترکی که از نسل قبل به نظرم می رسید... به نظر بنده حقیر ما باید چگونه زیستن در شرایط انقلابی رو به نسل های بعدی یاد بدیم. انقلاب خودش یعنی دگرگونی، زیر و رو شدن. پس نباید از هم توقع شرایط تضمین شده ای داشته باشیم که با آینده زندگیمون بازی نشه!

خانم کاظم زاده می گفت اصغر گاهی که به خواب من میاد، همیشه من دارم تلاش می کنم یه جوری از زیر زبونش بکشم که کجاست? اونجا چه جوریه? و... می گفت اصغر هم همش می پیچونه و به من می گه من که معلومه کجام? تو کجایی مریم??!!!... یه جورایی در عالم رویا هدایتش می کنه که عاقبت بخیر بشه ان شاءالله!

به نظر بنده، پرداختن به قبل شهادت مهم تر از بعد شهادت هست. چون سبک زندگی خانوادگی از قبل شهادت به دست میاد و آرامش و مقاومت بعد از شهادت رو برای خانواده تامین می کنه... من قبول دارم که بعد از شهادت خیلی سخته. اما همه از قبل بهش فکر می کنند... بهتره به جای اینکه بی قراری های بعد شهادت روایت بشه، از همسر شهید بخوایم بهمون بگه چه طوری خودش رو برای صبر جمیلی که این روزها باید از خودش بروز بده آماده کرده? وقتی از فکر و خیال این روزها برای شوهرش می گفته چه طوری دلداریش می داده و آرومش می کرده? و...
خب این شیوه بیان، به رویکرد استقامت مدار نزدیک تره. هم روضه ست، هم سبک زندگی می ده...

به هر حال اینکه امروز مدافعان حرم در تشکیل خانواده دچار مشکل شدند، نشون می ده هم دخترخانم هامون از لحاظ روحیه مقاومت می لنگند و هم آقاپسرهامون بلد نیستند چه طوری دخترهاخانم ها رو با خودشون همراه کنند!

و این خیلی مهمه که نسل یاد بگیره با شهادت، زندگی نابود نمی شه... شهید زنده ست... با رفتن از دنیا تکلیف از دوش آقا برداشته می شه  و جهاد خانم در ضمینه "حسن التبعل" به پایان می رسه و با شرایط جدید، عاشقی وارد مرحله جدیدی می شه... این خودش خیلی شورانگیز و خاص هست!
بماند که بعضی از همسران شهدا قصه های قشنگی از این مرحله و ارتباطاتی که بینشون هست و ملاقاتشون در عالم رویا دارند که واقعا شنیدنی و هیجان انگیزه...
از طرفی خانم در نقش مادری باید فاطمه وار و زینب وار نسل بعدی رو تربیت کنه که راهشون رو ادامه بدن... اگه به این بیشتر پرداخته بشه برای خانم ها خیلی امیدوار کننده ست و فکر کنم کمتر احساس نابودی کنند!

آقای عباسزاده
کاش شما و بقیه همراهان و مخاطبین وبلاگیتون هم روی مطالبی که بنده مطرح کردم نظر بگذارید و پیشنهاداتتون رو هم مطرح بفرمایید تا یک بسته پیشنهادی مناسب تقدیم سازندگان مستند بشه ان شاءالله...

برای اطاله کلامم عذرخواهی می کنم!

سلام

خب برادر من که فیلم رو ندیدم...

آقای صالح
ممنون بابت نکته تکمیلی. لطف کردید. سپاسگزارم.

راستش ترجیح می دادم بیش از این صحبت نکنم... اما خب شما راهکار عملی می خواید... خب روی همین قسمت هایی که دیدم مثال هایی رو عرض می کنم. البته نقل به مضمون. چیزی هست که برای من مخاطب مانده...

1_ آنچه را که می خواهید جامعه یتان در آینده بشود روی پرده نشون بدید...
مثلا در قسمت ابوعیسی من این بخش از صحبت خدیجه رو حذف می کنم که می گه من هرگز دلم نمی خواد با مردی مثل پدرم ازدواج کنم. چون دوری و دلتنگی و بزرگ کردن بچه ها بدون پدرشون خیلی سخته. به نظر من همین قدر که همسرم مومن باشه و عقاید درستی داشته باشه کفایت می کنه و ضرورتی نداره بره بجنگه...

من در این حرف های خدیجه رنگ و بویی از مقاومت احساس نمی کنم که هیچ! مغایر با آیات قرآنی "کتب علیکم القتال" و "و قاتلوهم حتی لاتکون فتنه" و... هست. اصلا انگار نه انگار خون این پدر و مادر در رگ های این دختر هست!
از طرفی فاطمه با بغض و اشک می گه من آرزومه همسر مردی مثل پدرم بشم. اما افسوس که دیگه مردی مثل پدرم پیدا نمی شه!!!
پدرش می گفته فاطمه قلب من هست. ما هم فقط فاطمه پیامبر(ص) رو که ثمره فواد ایشون بود الگو قرار دادیم. از دختران دیگه فقط همسرانشون رو می شناسیم و دلیلی نداشته باهاشون بیشتر آشنا بشیم...

2_ امام خمینی(ره) فرمود زندگی یعنی داشتن عقیده و جهاد در راه آن عقیده...
جنگ ما، جنگ عقیده است. مرز و جغرافیا نمی شناسد.

در تاریخ هیچ جنگ نظامی نبوده که شیعه آغازگر اون باشه. ما همیشه جواب "تهدید" رو دادیم و از آن موقعیت ساختیم و گوهر پروراندیم. ما همیشه قبل از اینکه از قدرت سخت استفاده کنیم سعی کردیم دشمن رو از لحاظ معرفتی روشن کنیم.
اما به قول امام خامنه ای(مد ظله العالی) "اگر دشمن دست از پا خطا کنه، تو دهنی می خوره!!!"
ما امروز در شرایطی هستیم که امام جامعه مون انقدر اقتدار داره که برای جوانان تمدن غرب نامه می نویسه و درد مشترکمون، تروریسم، رو براشون تبیین می کنه... ما امروز ملتی هستیم که به فرمایش امام علی(ع) خارج از سرزمینمون با دشمن می جنگیم. چون ذلیل و خوار شد ملتی که در خاک خودش با دشمن جنگید.
من درک نمی کنم این جمله رو که دوستان می فرمایند مستند ملازمان حرم داره از شهدا دفاع می کنه! مگه اصلا شهدا احتیاج به دفاع دارند??!!! امروز کسی که دلش با شهدای ضد تروریسم، با شهدای مدافع حرم نباشه شرف نداره. چون پای دشمن به هر کشوری باز شد، مردانش رو فجیع ترین وضع کشتند و زنان و دخترانش رو به هراج گذاشتند و کودکانش رو برای قاچاق اعضا ربودند...
من درک نمی کنم که خانم های ما می فرمایند ما نمی تونیم روحیه مقاومت داشته باشیم ، چون پهباد اسرائیلی بالای سر ما پرواز نکرده!
امروز این پهبادهای ماست که از خاک لبنان بلند می شه و بالای سر سرزمین های اشغالی فلسطین دور دور می کنه و گنبد آهنین اسرائیل رو به سخره گرفته!
اگر امروز سید حسن نصرالله خطاب به دولت لبنان می گه اگه فکری برای پهبادهای اسرائیلی نکنید، بگویید مقاومت فکر کند! این رو به پشتوانه کی می گه?! این جوانان برومند جمهوری اسلامی ایران بودند که پهباد RQ170 رو در جنگ الکترونیک روی زمین نشاندند و علی رغم التماس سران آمریکا، کپی کشیدند و به متحدان سیاسی کشورمان هدیه دادند...بله! پهباد از بالای سر ما هم پرواز کرده! منتها ما انقدر مقتدر هستیم که دشمن نتونه در حریممان جولان بده!
ما تنها ملتی هستیم که عظمت نیروی دریایی ملکه انگلیس رو با درآوردن یونیفرم نظامی و پوشاندن کت شلوار بر تنشان به سخره گرفتیم...
ما تنها ملتی هستیم که کماندوهای سی ایر لند نیوی آمریکا رو فقط و فقط به خاطر اینکه 5 کیلومتر وارد حریم دریایی ما شدند دو زانو نشاندیم و از بالای سر و تحقیرآمیزانه ازشون عکس گرفتیم و عظمت نیروی دریایی آمریکا رو در چشم دنیا خرد کردیم!
اگر می بینید هواپیماهای رادارگریز آمریکا جرات ندارند بر فراز سرزمین ما پرواز کنند به این علت هست که موشک های ما از خاک یمن آن ها را منهدم می کنند...
وقتی مردم سرزمین مینیاتوری غزه با موشک های ما 51 روز خاک اسرائیل را می کوبند، شما منتظرید پهباد اسرائیلی بیاد بالاسرتون تا روحیه مقاومت پیدا کنید!!!
اقتداری رو که امروز جمهوری اسلامی داره  تاریخ به خودش ندیده! ما به عنوان هسته مرکزی مقاومت اصول و مبانی مشخصی داریم. همیشه هم دشمن رو نصیحت کردیم که کاری به کار شیعیان و مستضعفان نداشته باشه وگرنه "تو دهنی می خوره!"
وقتی رهبر شما  با این ادبیات مقتدر می فرماید "فلسطین قضیتنا" یا " می گویند جمهوری اسلامی در بحرین حضور داره. اگر ما در بحرین بودیم قضایا جور دیگه ای پیش می رفت" آیا نیازی هست که ما با روحیه متزلزل از شهید مدافع حرم که شهید ضدتروریسم هست دفاع کنیم?!
این نشون میده که ما مختصات خودمون رو نمی شناسیم. نمی دونیم که ما امروز به عنوان هسته مرکزی مقاومت چه جایگاه مقتدری در دنیا داریم! همین بس که وقتی سید حسن نصرالله به مناسبت شهادت  ابوموسی سخنرانی می کنه، چند روز سرزمین های اشغالی بهم می ریزه!
باور کنیم که انقلاب ما همچون عطر دل انگیزی به سراسر جهان صادر شده و ما در مرزهای ایران محصور نیستیم که بخواهیم از شهیدمان دفاع کنیم! پس از همان موضع اقتدار رهبر و کشورمان درباره شهدا صحبت کنیم...

3_ آن طور که به اطلاع بنده رسیده، تمام شهدای مدافع حرم نسبت به فتنه سال 88 موضع حق داشتند. بنابراین من فکر می کنم طبق فرمایش مقام معظم رهبری مبنی بر اینکه مگذارید فتنه 88 در حافظه تاریخی مردم کمرنگ شود، حتما از خانواده شهدا بخواهید که در این مورد صحبت کنند.

با احترام به نویسنده گرانقدر این مطلب و تشکر

خطاب به مخاطبین گرامی که نظرات بنده را مطالعه فرمودند:

به فرمایش نویسنده محترم، بنده  در حد بضاعتم نسخه ای تکمیلی_تبیینی_عملی در 3 بند ثبت کردم که به هر دلیلی منتشر نشد. یادمان باشد وقتی نقد می کنیم حتما مدل جایگزین اصلاحی ارائه دهیم.

موید باشید ان شاءالله.

برام عجیبه که من هر چقدر تلاش می کنم شما رو متوجه این قضیه بکنم که اشکال در نگاه سازنده ست، شما باز از هر کامنت من بحث تکنیک ساخت رو بیرون می کشید.
اصلا بحث من حتی ساخت این مستند مشخص هم نیست. اگه دقت کرده باشید برای مثال زدن هم روی قوی ترین قسمتش مانور می دم...

من دارم در مورد هنر چگونه به میدان آوردن نیروها و چگونگی مدیریت آن ها در صحنه با شما بحث می کنم... بنده دارم به شما می گم مشکل از کجاست که دخترهای حزب اللهی همسر مدافعین حرم نمی شن و چگونه می شه این مشکل رو حل کرد...دارم نگاه مستندساز رو اصلاح می کنم و ارتقا می دم... بقیه ش بحث تکنیکی هست که جسارتا اگه گروهی نتونه از عهده ش بربیاد بهتره دوربینش رو غلاف کنه.