آیت الله سیدعلی قاضی در یکی از نامه هایش چنین مرقوم فرمودند:امام خمینی (ره) :
ای عزیز ، علاج ، در این است که انسان که می خواهد علمش الهی باشد وارد هر عملی شد مجاهده کند و با هر ریاضت و جدیتی شده قصد خود را تخلیص کند . سرمایه نجات و سرچشمه فیوضات ، تخلیص نیت و نیت خالص است ... در حدیث وارد است که کسی که اخلاص ورزد از برای خدا چهل "صباح" ، جاری گردد چشمه های حکمت از قلبش به زبانش .
پس ای عزیز ، در کارهای خود دقیق شو و از نفس خود در هر عمل حساب بکش و او را در برابر هر پیش آمدی استنطاق کن که آیا اقدامش در خیرات و امور شریفه برای چیست ؟
می خواهد برای خدا مسئله بفهمد یا بگوید یا میخواهد خود را از اهل آن قلمداد کند ؟ چرا سفر زیارتی که رفته با هر وسیله است به مردم می فهماند ؟ چرا صدقاتی را که در خفا می دهد راضی نمی شود که کسی از او مطلع نشود؟
ملتفت باش که در مناظره با نفس گول شیطنت او را نخورده باشی و عمل ریایی را با صورت مقدس به خوردت ندهند.
( چهل حدیث - صفحه 50-51 )
آغاز دهه فجر ، سالگرد پیروزی ملت سرافراز ایران بر حکومت طاغوتی بر همه ایرانیان و آزادی خواهان مبارک باد .
آیت الله بهجت
پس عرض می
کنم که غرض از خلق ، عبودیت است (و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون .
سوره ذاریات) و حقیقت عبودیت ؛ ترک معصیت است در اعتقاد که عمل قلب است و
در عمل جوارح .
و ترک معصیت ، حاصل نمی شود به
طوری که ملکه شخص بشود ، مگر با دوام مراقبه و یاد خدا در هر حال و زمان و
مکان و در میان مردم و در خلوت "ولا اقول سبحان الله و الحمدلله ، لکنه
ذکرالله عند حلاله و حرامه" .
