به این فکر بودم که توی این جمعیت زیادی که هستم، جمعیتی که به عشق مولاشون یک جا جمع شدن، تا دوباره بیعت کنند با حضرت، چقدر احتمالش زیاد هست که خود حضرت هم حضور داشته باشه...
با یاد همین افکار چقدر اشک های لذت بخش از گونه ها خارج میشد و ادمی احساس شور و شعف تمام وجودش رو پر میکرد... زمانی که حاج آقا پناهیان میخواستند بالای منبر برن چقدر برای من لذت بخش بود که حاج اقا رو از این فاصله میتونم ببینم و سخنرانیشون رو گوش کنم... دل توی دلم نبود.
به خودم گفتم اگر جای حاج اقا پناهیان خود اقا میبودن دیگه چقدر ادم احساس لذت میکرد و از حد شوق بیهوش میشدم...
این بین یکی یک دعای قشنگ کرد، خدایا موانع ظهور حضرت رو از سر راه ظهور بردار... همه گفتن الهی امین
