امام علی سلام الله علیه و آله می فرماید:
"مواظب افکارت باش که گفتارت میشه
مواظب گفتارت باش که عادتت میشه
مواظب عادتت باش که شخصیتت میشه
و مواظب شخصیتت باش که سرنوشتت میشه"
پس پله اول، فکر انسانه و پله دوم ذکر....
به عبارتی در پس ذکر، فکر و اندیشه ای نهفته است...
طرف پشت سر آیت الله بهجت داشت نماز می خوند...بعد از نماز، داد زد که حاج آقا چیکار کنم که گناه نکنم؟
شاگردهای آقا گفتند بنده خدا یه کم مودب تر....یه کم صبور باش...بذار آقا تعقیباتش را بخونه...
طرف گفت نخیر من سوال دارم...و سوالش را تکرار کرد...
آقا متوجه شد...برگشت و فرمود:"به یاد خدا باش...خودت را در محضر خدا ببین...یاد مرگ و قیامت هم انسان را از گناه بازمیداره..." و بلند شد و به سمت خونه حرکت کرد...
طرف گفت: نه آقا این کارها که میگی فایده نداره...یه راه درست و درمونی بگو...
این گفتگو تا نزدیک خونه آقا ادامه داشت...نزدیک خونه آقا برگشتند که از همراهان خداحافظی کنند به این بنده خدا گفتند که بیا داخل...
رفت و موقع برگشت، شاگردها رفتند جلو که جوون بگو ببینیم آقا چی گفتند؟...
گفت همون حرفهای قبلی را تکرار کرد و منم همون قبلی ها را گفتم...بعد فرمود: بعد از هر گناهی که کردی یه "استعفرالله ربی و اتوب الیه" بگو...
گفتم باشه آقا...
آقا فرمود: "این ذکر کم کم باعث‌میشه از گناه فاصله بگیری و علاقه تو به انجام معصیت کم بشه"
این تاثیر ذکره...همون که میشه عادتت...
حالا یه ذکری که برای هر کاری موثره صلواته...یه صلوات بفرست....
بنابراین ذکر تو را متذکر میشه که جایگاهت کجاست در برابر پروردگار...
مسیحی ها همیشه گناهانشون را پیش کشیش، اعتراف می کنند اما اسلام مخالف این کاره...تو حق نداری پیش کس دیگری، گناهت را تعریف کنی...چون خودش قبح گناه را می ریزه...اما پیش خدا معترف باش...نگو در فکرم که خدا می دونه...بله می دونه اما از زبان تو شنیدن را دوست داره...
به یاد شهید خرازی که در وصیتش نوشت:
"خدایا غلط کردم...استغفرالله"
خدا همه گذشتگان را هم رحمت کنه...بیست سال پیش در چنین روزی، پدربزرگ ما هم به رحمت خدا رفت....صداش می زدیم "باباعلی"...منتتون دارم اگه صلواتی برای همه شون هدیه کنید...
گل نرگس
