اربعین امسال من از جاماندگان قافله بودم... اما هیچ سالی به اندازه امسال دلم در کربلا نبود... روز اربعین به نیت همراهی با زائرین امام حسین راهی خیابانهای شهر شدم و در مسیری که دسته جات میرفتن راه پیمودم و عزاداری کردم...
امسال به این نتیجه رسیدم که حداقل در مورد خودم دلیل محرومیت فیزیکی ام کوتاهی در طلبم بود... ان شا الله سال بعد من و همه مشتاقان جزء راهپیمایان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) باشیم.... برای سلامتی زائرین حضرت هم دعا کنیم که ان شا الله به سلامت به آغوش خانواده شان برگردن...
این روزها بیشتر درک میکنم کسانی رو که میدیدن اشخاصی رو که راهی کربلا هستن اما خودشون به هر دلیلی نمی تونستن برن... سوختن داره...
اما خوشا این سوختنها... خوش دلهایی که همچین سوزهایی داره... از دلهاتون مراقبت کنید... این سوزها نصیب هر کسی نمیشه...
باید بسوزانند تا بسازند... یک روز با هجران... یک روز با بلا... یک روز با ...
امیر المومنین فرمودند: البلاء للولا... مهر ولایت در دل داری باید منتظر بلا باشی... دیر و زود داره سوخت و سوز نداره...
طب سنت الهی نوشت:
یا مَن اِسمُهُ دَوا وَ ذِکرُهُ شِفاء
روی تفاوت شِفاء و درمان فکر کنید...
کمی خلوت گزیده!
