دیروز صبح که رفتم دکتر به خاطر ضربه ای که هفته پیش به پام خورده بود و منم بی خیالش شده بودم و چند شب بود که نمیذاشت بخوابم فکرشو نمیکردم که دکتر بهم بگه باید پاتو گچ بگیری ، با خنده بهش گفتم دکتر نمیشه کار دیگه ای کرد و جور دیگه باهاش تا کرد ... گفت اگه مشکوک به شکستگی هم نبود (مو بر نداشته بود) بازم باید گچ میگرفتی حالا میگی چیکار کنیم ؟ گفتم : هرچی که شما دستور بدی و صلاح بدونی ... تو ذهنم گفتم کلی کار داشتم که باید انجام میدادم و ... بعد هم گفتم شاید مصلحت در اینه که اینجوری بشه رفتم توی اتاق بغل و گچ گرفتیم و به زور و زحمت اومدم سر کار و ادامه کارها تا بعد از ظهر .... که رسیدم خونه و ساعت 19:30 با یکی از دوستان مسجد قرار داشتیم و بهش نگفتم نمیام و پام تو گچه ... هرجور بود رفتم و ... نماز که شد نماز و خوندیم و به یکی دو تا از بچه ها گفتم دوست دارم برم پیش این 92 شهید که امشب توی لشگر هستند یکیشون گفت ما بعد از هیئت میریم گفتم پس جور شد ... بهش گفتم من منتظرم  بهم خبر بده بیا باهم بریم ... زنگ زد نزدیک یازده شب و تا اومد شد یازده ... نشستیم توی ماشین که گفت زنگ زدم به رفیق ثالثمون و گفته تا دوازده بیشتر راه نمیدن برای زیارت ... ماهم که رسیدیم جلوی درب دیگه راه نمیدادن حالا با این پای توی گچ به هزار زحمت بیست دقیقه مونده به دوازده رسیده بودیم داشتن ممانعت میکردن ها ولی انگار ما رو ندیدن و به راحتی رفیم تو ... به رفیقم گفتم همون شهیدایی که ما رو با این پا دعوت کردند خودشون هم ما رو می برن پیششون وقتی ما رسیدیم دیگه جمعیت رو رسونده بودن به آخر و داشتن همه را از کنار اجساد بیرون میکردن ما هم گفتیم حالا همین شهید اولی و رفتیم ... رفیق ثالثمون رو هم اونجا دیدیم رفتیم یه کناری و تا اصل جمعیت رفت و ما هم کمی خصوصی تر رفتیم خدمتشون و ...

چون پام توی گچ بود و نمیتونستم برای مراسم فردا برم ازشون خواسته بودم که بطلبند و اونا هم بزرگواری کردن و...

ایشااله دستمونم بگیرن که ...

اینم عکس 92 شهید والا مقام توی میدان صبحگاه لشگر ...




شب است و در به در کوچه های پر دردم
فقیر و خسته به دنبال گمشده ای می گردم
اسیر ظلمتم ای ماه کجا ماندی تو
من به اعتبار تو در این جزیره فانوس نیاوردم